Lochy

Administrator

"Za głupotę się płaci" - było to jedyne zdanie, które zdążył pomyśleć, zanim poczuł zęby chłopaka na swojej szyi. Nie bolało aż tak, jak mógłby się spodziewać, ale też nie było to najprzyjemniejsze. Tamashi leżał bezwładnie, czując wysysaną z niego życiodajną ciecz.

Był mocno przyciśnięty do ziemi, więc nie mógł się ruszać. Zamknął oczy, poddając się woli wampira do reszty. W sumie, to nie uśmiechało mu się umierać...

Wystarczyło kilka dużych łyków, by wampir poczuł się nasycony. Zalizał rany na szyi smoka i pogłaskał go, zmniejszając nacisk na jego ciało.
- Ostrzegałem - powiedział normalnym, cichym tonem, patrząc na niego zielonymi oczami. Wrócił do dawnej formy, a jego oczy błyszczały. Miał ciepłą skórę, jak zawsze po sycącym posiłku. Zsunął się z niego, zastanawiając się nad tą sytuacją.

Administrator

Tamashi otworzył oczy i zamrugał powiekami. Podparł się na łokciu, wzdychając cicho.

-Świetnie... - mruknął cicho, próbując przywołać się do porządku.

Całe szczęście, że zawiązał włosy, bo teraz miałby je całe w jakiejś dziwnej sadzy. Kaszlnął i zaśmiał się w duchu z własnego idiotyzmu. Właśnie został zaatakowany przez wygłodniałego wampira, a myśli o włosach.

-Mówiłeś, że nic cię nie syci, - zaczął, dostrzegając zmianę w jego oczach. - A wyglądasz na zdrowego.

Wampir pobawił się kolczykiem w wardze, patrząc na niego z zamyśleniem.
- Bo nie syciło. Piłem z czterech dziek i z około piętnastu zwierząt - odparł spokojnie, opierając się o ścianę. Poruszył palcami, stukając o posadzkę.
- Może zatrucie? - mruknął cicho.

Administrator

Tamashi westchnął i złapał się krat, aby pomóc sobie wstać. Dobra... Fajnie, że chłopakowi się polepszyło, ale czemu akurat jego krew była lekarstwem? Nigdy więcej... Nigdy.

-Lepiej to zgłoś - mruknął, siadając jednak na ziemi, gdyż nie miał siły wstać.

Zakrył twarz dłońmi, przełykając ślinę.

- Zgłoszę - mruknął, kiwając głową i wstając. Podszedł do starszego i podał mu rękę.
- Pomogę ci... W końcu to moja wina, nie? - powiedział cicho, uśmiechając się delikatnie, trochę przepraszająco.

Administrator

Tamashi mruknął i podał chłopakowi rękę.Po chwili już stał na dwóch nogach, przecierając powieki.

-Jasne, że twoja - mruknął, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że wina jest obopólna. - Lepiej chodźmy.

Postał jeszcze chwilę, ponieważ kręciło mu się w głowie, po czym wyszedł z celi.

Znów tu trafił.
Shanae nie wiedział, ile już leży bez ruchu na zimnej, kamiennej podłodze. Przestał liczyć po dwóch tygodniach. Najgorsze było dla niego to, że już wiedział, czemu. Odpowiedź dostał od medyków Ostrzy, których list nadal miał w kieszeni.
Teraz to było jednak nie ważne. Wiedział, że zdechnie, nie wierzył w cuda. Nie miał siły nawet podnieść ręki czy otworzyć szerzej ust. Leżał na podłodze, tyłem do wejścia do komory, lekko skulony wśród świecących run. Włosy, niegdyś krwistoczerwone, teraz były niemal całe czarne. Popękane wargi, nieprzytomne, czarno-czerwone oczy, biel i zimno skóry. Nie zwracał na to uwagi, właściwie był na wpół-przytomny.

Administrator

Tamashi zszedł do lochów, wcale nie ukrywając pośpiechu. Dowiedział się od medyków, że w lochach znów siedzi ten sam uczeń, praktycznie zdychający z pragnienia. No i jak tu się nie zlitować? Smok miał do siebie pretensje. To on wywalił chłopaka z pokoju i dał do zrozumienia, że nie chce go już widzieć. Prawda była jednak inna. Bał się o wampira.

Szybko dotarł do tego samego lochu, co poprzednio, z rosnącym niepokojem, patrząc na rozłożone na podłodze ciało. Wszedł do celi i uklęknął przy chłopaku, odrzucając na bok bordową pelerynę. Nie obawiał się, że Shanae się na niego rzuci. Zdołał wyciągnąć od medyków informacje, które wskazywały na to, że chłopak praktycznie się nie poruszał. Tamashi nie miał pojęcia, że jakikolwiek wampir jest w stanie tyle przeżyć bez picia.
Obrócił chłopaka na plecy i oparł jego głowę na przedramieniu. Wolną ręką sięgnął za pasek i wyciągnął stamtąd krótki sztylet. Syczał, gdy powolnym ruchem rozcinał sobie nadgarstek. Po chwili rozchylił wargi chłopaka i ustawił rękę tak, aby krew spływała między jego usta.

Miał tylko nadzieję, że i tym razem jego krew okaże się być zbawienna.

Nawet nie jęknął, nie drgną, gdy mężczyzna go dotknął. Nie odczuwał nawet zdziwienia, gdy zobaczył twarz smoka. Ledwo udało mu się zmusić, by przełknął wpływającą mu między wargi krew. Wystarczył łyk, by mógł lekko podnieść rękę i objąć nią delikatnie przedramię mężczyzny. Po dwóch uniósł lekko głowę. Po pięciu był w stanie samodzielnie siedzieć. Po ośmiu jego skóra w końcu zrobiła się ciepła, oczy wróciły do normalnego koloru, a włosy znów były dwu kolorowe. Zalizał delikatnie ranę smoka, nie chcąc wypić za dużo. Nadal było to za mało jak na jego stan, ale nie chciał, by smok miał większe problemy z wyjściem stąd. Popatrzył na niego niepewnie, nie wiedząc, co powinien powiedzieć.

Administrator

Tamashi oparł się dłonią o zimną posadzkę i ze zgrozą odkrył, że uwalił ją w jakiejś dziwnej, tłustej sadzy. Westchnął, wycierając ją o spodnie na udzie i ponownie przeniósł wzrok na chłopaka. Widział niezrozumienie i zdziwienie na jego normalnej już twarzy.

-Nie mogłem cię zostawić - mruknął, odwracając wzrok. - Powinieneś napić się więcej.

Ręka nadal trochę go piekła, ale nie czuł się nawet znużony. Miał w głowie poczucie spełnionego obowiązku. Cieszył się, że jego krew pomogła.

Chłopak patrzył na niego przez chwile nieruchomo.
- Nie masz pojęcia jak to działa, prawda? - zapytał cicho, patrząc na niego uważnie. Bo jak wytłumaczyć smokowi, że tak będzie zawsze, gdy ten odmówi mu pożywienia się? Nie chciał litości, nie chciał być zdany na humory smoka, ale był. Mimowolnie był.
Cholera.

Administrator

Tamashi spojrzał na niego z pewnym niezrozumieniem. Nie skojarzył faktów, nie wiedział, o co chodzi chłopakowi.

-A co ma działać? - zapytał cicho, nadal go obejmując.

Chłopak westchnął i zamknął oczy.
- Chodzi o to, że każdy wampir ma przydzielonych kilku żywicieli. Jeśli napije się krwi któregoś z nich, żadna inna go nie syci, choćby pił hektolitrami. Jeśli żywiciel odmówi żywienia wampira, ten zdycha. To tak w dużym skrócie. Nazywają to Tamanea Venta. Wybranek Krwi - mówił spokojnie, powoli, dając smokowi czas, by sam poskładał układankę.

Administrator

Tamashi przełknął ślinę i opadł na pośladki. ... No cóż. I jak miał to wszystko rozumieć? Że będzie poił tego dzieciaka do usranej śmierci? Że od tej pory jego krew nie jest już tak całkiem jego...?

-Nie ma na świecie nikogo innego, kto byłby w stanie cię nasycić? - zapytał.

No on się na to nie pisał... Znaczy, oczywiście, życie Shanae nie było mu obojętne, ale nie wiedział, czy jest w stanie pożywiać go do końca życia.