Plac ćwiczebny

Dom Bazyliszka

-Może i prawda.- przyznał czarnowłosy, poprawiając kolczyki.- Szczególnie, jeżeli próbuje zrobić to nekromanta.- dodał.

Odszedł kilka kroków od chłopaka i pozbierał broń leżącą na trawie.

-Potrenujesz mnie jeszcze kiedyś?- zapytał, patrząc, jak tamten się ubiera.- Chciałbym nauczyć się więcej.

Dom Bazyliszka

- Niewiele więcej jeszcze umiem, ale mogę spróbować - odparł, prostując się, gdy już poczuł, że wrócił do stanu stabilizacji. Podszedł do starszego i zabrał mu delikatnie katany.
- Zawsze trzymaj broń z szacunkiem - powiedział, uśmiechając się do niego lekko. Znów działał na niego urok ostrzy.

Dom Bazyliszka

Chiara przechylił do tyłu głowę i posłusznie oddał broń Neige.

-Kolejna "stalowa zasada", tak?- zapytał, uśmiechając się szeroko.- Zapamiętać!

Przeszedł z nim kilka kroków i nagle przyjacielsko chlasnął go otwartą dłonią w plecy. Podskoczył kilka razy i znów się wyszczerzył.

-Zbieraj dupsko, Neige bo ominie nas posiłek!- zawołał.

Nie wiedział, skąd wziął się u niego taki nagły przyrost entuzjazmu, jednak czuł, że przy tym chłopaku nie musi obawiać się tego typu rzeczy.

Dom Bazyliszka

Drgnął, gdy ten poklepał go po plecach. Spiorunował go wzrokiem i pokręcił głową.
- Wyrażaj się... Bo ci gębę mydłem wyczyszczę - odparł, wywracając oczami.
- Po za tym, to nie ja tu to wszystko przyniosłem, czyż nie? - uniósł brew, patrząc na niego znacząco.

Dom Bazyliszka

Chiara parsknął niepohamowanym śmiechem, patrząc z niedowierzaniem na towarzysza.

-"Gębę mydłem"! A to dobre.- na prawdę go to rozśmieszyło.- Nie marudź, tylko chodź prędzej!

Anieli czuł się, jakby był na haju. Nigdy dotąd nie zachowywał się tak dziecinnie... Nawet w dzieciństwie.

Dom Bazyliszka

- Tak, słonko. Wezmę mydło i tak ci nafaszeruję ryjek, że będziesz srał bańkami - odparł z nadmierną słodyczą. Pokręcił głową, po czym skierował się ku zbrojowni, by odnieść broń.
- Rusz się! - mruknął na starszego.

Dom Bazyliszka

Ponownie zachichotał, jednak tym razem nie zasłonił ust.

-Szkoda, że nie widzisz, jaki jesteś zabawny.- odparł, dobiegając do niego.- Nie zaszkodziłoby ci raz na jakiś czas się rozchmurzyć.

Dom Bazyliszka

- Moje "chwile rozchmurzenia" już minęły - odparł spokojnie. Szczerze mówiąc, niepokoiło go to jak zachował się przy starszym i dlatego nie chciał już pozwolić sobie na taki brak kontroli. Pokręcił lekko głową, spuszczając wzrok na trzymane katany.
"Coś jest nie tak..."

Dom Bazyliszka

-E tam.- prychnął, machnąwszy ręką.- Przed chwilą się ze mną śmiałeś.

Wytknął mu język i pognał dalej, wyprzedzając chłopaka. Zatrzymał się jednak po chwili i spojrzał na niego spokojnie.

-Wszystko w porządku?- zapytał, opierając dłonie na zgiętych kolanach.

Dom Bazyliszka

Spojrzał na niego spokojnym wzrokiem, ukrywając za nim swoje prawdziwe emocje i myśli. Wygiął usta w uprzejmym pół-uśmieszku.
- Tak, dlaczego miało by nie być? - powiedział miękko, znów wchodząc w rolę młodego, elfickiego arystokraty. Tak naprawdę wiele było dla niego nie w porządku.
"Takie zachowanie nie przystoi komuś, z moim urodzeniem! I to jeszcze w towarzystwie! Gdyby ojciec mnie widział, byłby bardzo zawiedziony... Ale by mi reprymendę walną... Uh, Neige Neige..." warczał sam na siebie w myśli. Poprawił katany w rękach.

Dom Bazyliszka

Anieli nie za bardzo wierzył chłopakowi, jednak jeśli ten nie miał zamiaru mu się zwierzać, to Chiara nie zamierzał naciskać.

-Ok.- powiedział.- Nie będę się wtrącał.

I znów stał się prawdziwym, zgorzkniałym Chiarą Anieli. Objął dłonie za plecami i potrząsnął głową, chcąc strzepać z czoła niesforną grzywkę.

Dom Bazyliszka

Kiwnął tylko głową, na chwilę spuszczając spojrzenie, by ukryć jego smutno-melancholijny wyraz. Gdy ponownie uniósł wzrok... dalej jego oczy wyrażały to, co chciał ukryć. Udał jednak, że to ignoruje i bez słowa ruszył ponownie.
"Myślę, że musimy wymazać z pamięci to, co się tu stało. To się nie powtórzy" - chciał powiedzieć, ale usta za nic nie chciały się otworzyć i wydać odpowiednie dźwięki. Może dlatego, że chłopak po raz pierwszy od dawna doświadczył miłego kontaktu fizycznego i nie chciał tego zapomnieć. Zamiast tego wręczył starszemu kilka katan.
- Odnieśmy je do zbrojowni - powiedział półgłosem, mijając go.

Dom Bazyliszka

Chiara widział na twarzy młodszego dziwny grymas, jednak nie chciał wnikać, co mu jest. Nie znali się na tyle dobrze, żeby się tak przed sobą otwierać. Nie ufali dobie wystarczająco.

Chiara posłusznie kroczył za nim, starając się trzymać broń ostrożnie.

Dom Bazyliszka

- Jak dobry jesteś? - zapytał, spokojnie zwalniając, by towarzysz szedł obok niego.

Patrzył przed siebie zamyślonym wzrokiem. Myślał o wielu rzeczach... Jednak żadną z nich nie był w stanie podzielić się ze starszym. Pokręcił leciutko głową, zdmuchując ciemne kosmyki grzywki z twarzy.

Dom Bazyliszka

Chiara stanął w miejscu, słysząc pytanie chłopaka. Uśmiechnął się kpiąco i przeniósł wzrok na jego twarz. Srebrne oczy zamigotały mu groźnie.

-Jestem niesamowity.- mruknął, podchodząc o krok bliżej.- Nieziemski wręcz.- Nie mógł się powstrzymać, więc nachylił się nad jego uchem.- Potrafię zmusić do krzyku każdego...- szepnął i odsunął się gwałtownie, aby przypadkiem nie oberwać.

-Wiesz, znam wiele technik tortur, które naprawdę ułatwiają sprawę.- uśmiechnął się przymilnie, jakby przed chwilą wcale nie zaszło to, co zaszło i znów zaczął kierować się w stronę zbrojowni.