Stajnia

Dom Smoka

Victor przełknął słone łzy, wpatrując się bez mrugnięcia okiem w twarz nauczyciela. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Choć sam tłumaczył to sobie w taki sposób, słowa padające prosto z ust mężczyzny raniły go o wiele bardziej, dotykały każdej cząsteczki duszy.

Przez dłuższą chwilę nie był w stanie nic odpowiedzieć. Czuł tylko kolejne łzy spływające po jego twarzy. Jeszcze niedawno był tak szczęśliwy z myślą, że spotka Shuna i spędzi z nim chwilę... Teraz wydawało mu się, jakby od tamtej chwili minęły lata.

- Cóż... - Odparł, ocierając nieposłuszne łzy. - Skoro tak... Naprawdę byłem głupcem... Myślałem, że...

Pokręcił głową, kryjąc twarz w otwartej dłoni. Nie podnosił się jednak, ani nie mógł powstrzymać łez. Miał wrażenie, że jego serce jest rozrywane od środka. Nie chciał się nigdzie ruszać.

Nauczyciele

-To normalne w twoim wieku, że tyle sobie wyobraziłeś.- kontynuował Shun.- Nauczysz się odróżniać miłość od pożądania. Z resztą mówiłem, że byłeś po prostu ciekawy.

Próbował wstać, lecz kończyny odmówiły mu posłuszeństwa. Przetarł oczy, z całych sił starając się ukryć jak bardzo bolą go łzy i słowa Victora. Zdawał sobie również sprawę, że tak będzie dla niego lepiej, bez względu na okoliczności, towarzyszące jego uczuciom.

Dom Smoka

Pokiwał głową, choć sam już nie wiedział, co czyni.

- Jasne... Przecież ty lepiej wiesz ode mnie, co do ciebie czuję... Niby czemu miałyby cię obchodzić uczucia takiego dzieciaka jak ja...

Przestał już ocierać twarz, gdyż to i tak mu w niczym nie pomagało. Spojrzał na Shuna błyszczącymi oczami.

- Dlaczego kłamałeś...?

Nauczyciele

Nie patrz tak na mnie!- krzyknął w duchu, odwracając wzrok.- Nie kłamałem, ale lepiej, żebyś w to nie wnikał...- szepnął.

Na prawdę chciał się zmienić. Dla Victora. Dla nich. Wiedział jednak, że nawet tak silna motywacja, nie byłaby w stanie dać mu na to sił.

Nie zdołał powstrzymać łez, więc skulił się, aby Victor ich nie zauważył.

Dom Smoka

Wpatrywał się w twarz, skrytą pod kaskadami ciemnych włosów, nie do końca zorientowany w tym, co właśnie usłyszał, a co nie. Otarł twarz, choć była to żmudna robota.

- Nie kłamałeś...? Co to znaczy? Już nic nie rozumiem... Dlaczego nie możesz być ze mną szczery? Shun...

Zacisnął dłonie w pięści, składając je na swoich kolanach.

Nauczyciele

Słysząc swoje imię na ustach chłopaka, przykleił się do pnia jeszcze mocniej.

-Lepiej będzie dla ciebie, abyś myślał, że kłamałem. I tak powinno być.- powiedział.- Nigdy więcej nie powinieneś cierpieć przez moją głupotę i naiwność.

Opatulił gołe ramiona dłońmi, czując jak spływa po nich woda.

Dom Smoka

Victor uspokoił się trochę. Łzy już nie płynęły szaleńczo po jego twarzy, a on nie zaciskał bezsilnie pięści. Siedział na ziemi, lekko zgarbiony. Dłonie złożył na swoich kolanach. Po jego policzkach toczyły się powoli dwie pojedyncze łzy. Nie miał siły ich ścierać.

- Bądź szczery. - Odezwał się zachrypniętym, cichym głosem. - Przecież już wiem, że wcale ci na mnie nie zależało... Hm, jak komukolwiek mogłoby zależeć na kimś tak żałosnym jak ja.

Uśmiechnął się gorzko, po czym podniósł się z ziemi, lekko chwiejąc. Bał się, że zaraz upadnie, czuł się niezwykle słabo.

Nauczyciele

-Nie jesteś żałosny, to ja...- powiedział szybko, patrząc na Victora.- Będzie po prostu najlepiej, jeśli nie będziesz miał ze mną nic wspólnego.

Silił się na stanowczy i beznamiętny ton, jednak nie za bardzo mu wychodziło.

-Znajdź kogoś.- kontynuował.- Kogoś, kto będzie cię zawsze słuchał. Te wszystkie minuty zmarnowane ze mną, nie są ci potrzebne.

Dom Smoka

- Kogoś innego... - Victor cicho parsknął, przymykając oczy. Zmarszczył brwi, czując pulsującą między nimi żyłę. Miał ochotę po raz kolejny wybuchnąć płaczem, ale wiedział, że to by nic nie dało i jeszcze bardziej go pogrążyło.

- Więc czemu w ogóle w moich wspomnieniach istnieją te wszystkie minuty?... Dlaczego dawałeś mi nadzieję, żeby teraz tak z tym skończyć? Dlaczego musiałeś doprowadzić do tego, że cię... Że ja... Och, to takie niesprawiedliwe z twojej strony...

Otarł twarz wierzchem dłoni, przełykając ślinę. Czuł krople deszczu, spływające po jego całym ciele, ale nie zwracał na nie uwagi. Tak bardzo chciałby wyrzucić z głowy trapiący go obraz Shuna i innego mężczyzny, tak bardzo chciałby żeby ten go przytulił i odwołał wszystkie swoje wcześniejsze słowa. Ale było już za późno.

- Cóż... W takim razie nic tu po mnie.

Nauczyciele

Shun przetarł żmudnie twarz, zgarniając z niej wodę.

Co ja zrobiłem...?- zapytał żałośnie sam siebie, po chwili zwracając się do wampira na głos.- Wyrzuć to z siebie. Jak miałem to skończyć?- zapytał.- Wtedy, gdy już się we mnie zakochasz? Byłoby za późno. Dobrze, że stało się coś, co cię od tego powstrzymało. Wybacz, ale tak jak mówiłem, jestem dla ciebie nieodpowiedni.

Dom Smoka

Oczy ponownie zaczęły go piec. Zacisnął je, mając nadzieję, że zahamuje łzy, które na nowo zbierały się pod jego powiekami. Lekko drżał, zarówno z powodu przemoknięcia jak i wstrząsających jego ciało emocji.

- To trochę się spóźniłeś... Naprawdę jesteś aż tak ślepy i nieczuły, żeby nie zauważyć że cię kocham?... - Umilkł na chwilę i poczuł spływające po policzkach łzy. - Och, ale w końcu jestem tylko głupim dzieciakiem...

Stał na deszczu, lekko pochylony i pragnął, by to się już skończyło. Nie mógł się poruszyć, choć tak bardzo chciał stąd odejść.

Nauczyciele

Shun słysząc pierwsze słowa Victora, zacisnął uszy dłońmi, aby nie dopadły go następne. Niestety dotarły do niego z podwojoną siłą, zaciskając mu żołądek i wbijając się w serce.

-Błagam nie mów tego.- wysapał.- Kochasz? Jak możesz mnie kochać po tym, co ci zrobiłem?!- krzyknął, czując kolejne łzy, wyciekające spod zaciśniętych powiek.- Obejrzyj się! Zraniłem cię w najgorszy z możliwych sposobów, a ty mówisz takie rzeczy...

Dom Smoka

Mocniej zacisnął pięści, słysząc ciężkie słowa mężczyzny.

- Wiem o tym! - Zawołał z przymkniętymi oczami i zmarszczonymi brwiami. - Ufałem ci, a ty mnie tak potraktowałeś! Choć w sumie to moja wina, bo przecież nie obiecywałeś mi niczego... Mogłem się domyślić, że chodzi ci tylko o moje ciało, o chwilę przyjemności... Ale nic nie poradzę na swoje uczucia. I nie umiem sprawić, żeby ot tak przestały istnieć. Choć chyba będę musiał...

Pociągnął nosem, ocierając oczy rękawem.

Nauczyciele

-Tak, to...- jego łzy się skończyły, więc mógł wydusić z siebie parę składnych zdań.- To będzie najlepsze wyjście.- powiedział.- Gdybyś zrezygnował z jazdy konnej... Albo najlepiej ja zrezygnuję ze swojej pracy. To będzie odpowiedniejsze.

Wstał, podpierając się drzewa i ponownie zdzierając skórę z pleców. Kilka białych piór spadło na ziemię, a on poczuł, jak kropelki krwi spływają mu po lędźwiach.

Dom Smoka

Victor wciągnął nagle powietrze. Po pierwsze - zupełnie zaskoczyły go słowa nauczyciela, a po drugie - poczuł zapach jego krwi. Co prawda, spożył dziś swoją dawkę, ale zrobił to jakiś czas temu. Teraz był przemęczony psychicznie i nagle zaczął się obawiać, że aby móc przeciwstawić się wampirzej naturze potrzebuje przecież sporo tych sił. A były one na wyczerpaniu.

- Nie rezygnuj z pracy... Nie rób tego przeze mnie. Nie przejmuj się mną, przecież to dla ciebie proste...

Ten zapach... Drażnił jego narząd węchu, przyprawiając go niemal o zawrót głowy.

- Idź stąd. - Odparł cichym, lecz poważnym tonem. - Czuję twoją krew. Jeszcze chwila i stracę nad sobą panowanie... Więc odejdź stąd szybko.

Opadł na trawę, opierając się o znajdujące się tam drzewo. Czuł się taki słaby...